Black Bag
Steven Soderbergh is van vele markten thuis. De regisseur maakt net zo makkelijk een doorwrocht, prijswinnend drama (Erin Brockovich) als vrolijke heistfilms (Ocean’s Eleven en opvolgers), een rampenfilm (Contagion) of een sexy komedie (Magic Mike). Met ‘Black Bag’ levert hij een heerlijke spionagefilm af, die verrassend weinig van doen heeft met vernuftige gadgets, snelle vervoersmiddelen of razende achtervolgingen.
Het draait in Black Bag om spionnen in Londen en hun onderlinge verhoudingen. Het plot gaat over collega’s, vriendschap, liefde en verraad. Wie bij een geheime dienst werkt kan, zo blijkt, vrijwel niemand meer vertrouwen. Als een bron George (Fassbender) vertelt dat zijn vrouw en collega Kathryn (Blanchett) verdacht wordt van landverraad, onderwerpt hij al zijn naaste collega’s – inclusief Kathryn – aan een test. Hij nodigt hen uit voor een etentje waar de waarheid boven tafel moet komen. Soderbergh verfilmt het intelligente scenario met een zelfverzekerde kalmte. De dialogen en het soepele spel van zijn cast zijn de leidraad. Alles ziet er even aangenaam uit: van de locaties, inrichtingen en kostuums tot de acteurs zelf. Zelfs de eigenzinnige soundtrack klinkt heerlijk.
De zwarte tas
Deze geliefden kunnen elkaar niet alles over hun zielenroerselen vertellen en moeten vaak zelfs tegen elkaar liegen voor het landsbelang. De titel verwijst daarom naar de – fictieve – zwarte tas waarin het koppel hun gelegitimeerde geheimen voor elkaar bewaart.